​Ik (Wendy Legierse-Louwers, 1974) ben zelf op 24- jarige leeftijd in een rolstoel terecht gekomen. Ook voor mij en mijn omgeving is er heel veel veranderd.

Een moeizaam, emotioneel proces. Dankzij steun van mijn man, mijn ouders en geweldige vrienden, heb ik zeker mijn weg gevonden.

Er zijn nog maar heel weinig dingen die ik niet doe of moet laten, omdat ik in een rolstoel zit. Het moet soms aangepast, het is vaak wat meer uitzoeken en voorbereiden. Maar ik ben ontzettend dankbaar voor al die bijzondere momenten, hoe klein ze soms ook zijn!

In het revalidatiecentrum was een van de thera- pieën: beeldende therapie. De therapeute heeft toen al tegen mij gezegd dat ik een kinderboek moest gaan schrijven. Ik heb er in de loop der jaren nog af en toe aan gedacht, maar had geen idee waar dat boek over moest gaan.

Tot ik 6 jaar geleden in de supermarkt weer eens werd aangesproken door een meisje van een jaar of 6 met allerlei vragen over de rolstoel. Heerlijk die kinder-logica, die openheid, maar wat jammer dat hun ouders er dan altijd erg zenuwachtig van worden en er met plaatsvervangende schaamte bij staan. Terwijl ik juist zo iets heb van: laat maar vragen. Ik vind het wel bijzonder als een kind er zo over nadenkt. Zo is het idee over Renske ontstaan. 

​

Ik heb geprobeerd op een kinderlijk eenvoudige manier de veranderingen weer te geven, waar je tegenaan loopt als jij of iemand in jouw omgeving in een rolstoel terecht komt.

Een boekje, wat de eerste kindervragen beantwoordt, maar vooral laat zien dat iemand in een rol-stoel helemaal niet eng of vreemd is. 

​

Veel van de uitspraken en vragen die de kinderen in dit boekje hebben zijn ook in het echt ooit aan mij gesteld.

Met mijn eerste boekje bezoek ik vaak basisscholen in de regio Eindhoven om voor te lezen en vragen te beantwoorden. Als die vragen hebben mij gemotiveerd om een vervolg; Anders=Prima! te schrijven. met daarin nog meer avonturen van Renske en haar klasgenoten.