20 jaar na de "leste Carnaval".

Er is één weekend per jaar, dan rol ik rond met een knoop in mijn maag, een brok in mijn keel en ben ik zeker niet de gezelligste. Dat is die zaterdag dat de carnaval begint. Men zegt Carnaval zit in je bloed! Dat weet ik zeker. Vanaf kleins af aan mee gevierd, voorop in polonaise, geen jaar over geslagen.

De piek lag wel tussen mijn 16de-23ste. 4 Dagen lang, eerst kei hard werken in voetbalkantine ( we hebben wat vaten bier weg getapt) samen met de jongens van de Raad van Elf hele mooie feestjes gemaakt. Daarna snel naar huis, waar ons mam pannen eten klaar had staan, want je kon deze dagen bij ons thuis altijd mee eten, en dat gebeurden ook. Even omkleden en ...............door....tot de kleine uurtje op stratumseind of waar dan ook. En de volgende middag begonnen we gewoon weer vooraf aan (iets brakker als de dag er voor). In mijn beleving gouden tijden.

20 jaar geleden werd ik ziek, belanden in een rolstoel en stond mijn wereld op zijn kop. Vooral de eerste jaren heel veel ingeleverd....zo ook de carnaval. Wat heb ik dat ontzettend moeilijk gevonden. Tranen met tuiten gehuild, als manlief zijn pakske van de zolder haalden, als de plannen binnen de vrienden groep werden gemaakt. Ik heb altijd het gevoel dat ik wat mis met deze dagen.

Natuurlijk heb ik het geprobeerd carnaval in de rolstoel. Op een zondagmiddag. Helemaal zin in. Ondanks dat ik het lastig vond dat hij zaterdags al ging, verheugde ik mij op die zondag. Goed rusten van te voren, omkleden (ik vind verkleden zo leuk) en hup de kroeg in..... wat een teleurstelling. Voor dat ik het weet leek het Jan Huigen in de ton, zat ik in het midden en stond iedereen als een kring om mij heen, binnen een uur paar glazen bier in mijn nek, men maakt spontaan van mijn rolstoel een kapstok daardoor kon ik helemaal niet meer bewegen, om het nog maar niet te hebben over al die flauwe grapjes van die iets te dronken mensen. Vervolgens toen ik naar het toilet moest, moest de halve kroeg ontruimd worden anders kon ik er niet door. Om over de omstandigheden op het toilet nog maar niet te spreken. Vervolgens ben ik binnen 3 uur zo gesloopt dat ik 5 dagen in mijn bed belanden om bij te komen. Een paar jaar later, wilde ik het weer proberen....de zelfde teleurstelling.

Conclusie, ik denk dat carnaval in mijn hoofd zoveel leuker is als dat het nu voor mij daadwerkelijk is. Dat ik te veel terug denk aan toen ik nog twintig was en dansend achter en boven op de bar stond.

Ik weet het.............maar ik voel het niet. Ondanks dat onze vrienden massaal hun kielekes omgewisseld hebben voor ski-jacks, manlief dit jaar met griep te bed ligt; voelde ik gisteren weer die kriebel, Was ik jaloers op al die mensen die ik verkleed richting centrum zag gaan. Klik ik haastig door bij alle foto's op facebook en denk alleen maar; dat ik wil ook, waar is mijn carnavalskeedje?

Deze morgen besefte ik in eens dat het TWINTIG JAAR geleden dat ik ECHT carnaval heb gevierd. Een brok in mijn keel, nog 2 dagen en dan is het weer voorbij. Volgende week maar gewoon een biertje ergens doen....wie gaat er mee?!