Hoge Nood

Het is vroeg vandaag, heel vroeg. Normaal begint mijn dag echt een paar uur later, maar vandaag ga ik op reis. Niet op vakantie, niet voor het werk, maar gewoon gezellig een paar dagen naar mijn ouders. Die in de herfstperiode een wat langere tijd in aan de Costa Blanca verblijven.

Een paar jaar geleden vond ik dat ik het moest kunnen, alleen reizen met het vliegtuig vanuit een rolstoel. In die periode begonnen mijn ouders met deze manier van de herfst overbruggen. Aangezien manlief echt niet van vliegen houdt was dit een uitgelezen kans.

Vandaag vlieg ik voor de 4 x hier alleen heen. Daar waar ik de eerste 2 maal nog een traantje weg moest pinken op het vliegveld, omdat ik het zo spannend vond, rol ik nu met veel zelfvertrouwen door Eindhoven Airport. Een bijkomend voordeel is dat ik maar 4 km van het vliegveld woon, ben er zo en heb niet al een vermoeiende autorit achter de rug op dit vroege tijdstip. Ik laat me door mijn man afzetten. Een kus , een knuffel, nog een laatste kus; daar ga ik.

Op naar de servicebalie waar ik een label haal voor mijn rolstoel. Ik geef hier ook mijn handbagagetrolley af, zodat ik lekker mijn handen vrij heb op het vliegveld. Het gaat allemaal voorspoedig. Door naar de security. Waar ik voorgaande jaren een short cute kreeg moet ik dit jaar wel volledig door alle rijen heen. Ik vraag 2x aan iemand van het grondpersoneel of ik soms naar die speciale linker rij moet. Nee hoor ik moet de rij volgen. Het duurt best lang. Ik vind het ook niet zo heel prettig om zo laag tussen al die mensen te zitten in deze smalle, drukke zigzaggende rijen. Uiteindelijk kom ik uit bij de scanner van de handbagage, waar een security medewerker mij met de rolstoel toch naar die aparte rij verwijst. Ik wist het wel...... Omdat het lang duurde kan ik nog net even snel naar het toilet voor dat ik naar de gate moet .

Ik mag als eerste naar buiten en word opgehaald door een aardige knul van Eindhoven Handling, die mij met een speciale wagen met lift naar het vliegtuig brengt tot aan de vliegtuigdeur. We moeten even wachten wat er zijn al passagiers in aan het stappen. Geef niks, ik weet immers hoe het werkt. Ik word keurig naar mijn stoel op de eerste rij geholpen. Dat gebeurt met een heel smal transport rolstoeltje. Mijn eigen rolstoel gaat onderin het vliegtuig, daar waar ook de koffers liggen. Als iedereen zit, gaan de deuren dicht klaar voor vertrek.

Helaas de Franse verkeersleiding staakt… "on nee niet weer", denk ik dit is mijn 5de vlucht op een rij dat ik vertraging heb; door staking of door slecht weer…. Maar deze keer is het meer dan een uurtje. Wij krijgen te horen dat we 2,5 uur vertraging hebben en dit terwijl we dus al zitten. Hier kan ik heel boos om worden, boos omdat ik dit geen tijd vind om even te wachten op je stoel, maar vooral boos omdat ik weet dat ik NU een serieus probleem heb. En dat probleem heet toilet. Normaal vlieg ik in iets minder dan 2,5 uur naar mijn eind bestemming. Met het boorden en alles erbij weet ik dat ik zeker 3,5 uur zonder toilet moet. En dat lukt precies, goed plassen van te voren, niet te veel drinken en dan is het allemaal haalbaar. Dit alles is noodzakelijk, omdat ik aan boord niet naar het toilet kan. Ik kan namelijk niet staan en Transavia heeft geen transport rolstoeltje aan boord om mij naar het toilet te brengen Een maand geleden ongeveer heet Marc de Hond (rollend) Nederland en vooral Transavia hier nogmaals bewust van gemaakt. Ik heb die actie en de daarop volgende discussie nauwlettend gevolgd, wetende hoe ik er zelf altijd mee om dien te gaan.

Maar met deze zeer forse vertraging wordt het een ander verhaal. Ik besluit de Purser een seintje te geven en leg aan haar mijn situatie uit. Ze snapt het en moest daar ook ( nav Marc zijn pleidooi wat echt heel Transavia bereikt heeft) aandenken. Ik vraag aan haar of die leuke knul van Eindhoven Handling misschien straks even terug kan komen met dat smalle rolstoeltje, zodat ik echt nog even kan plassen voordat we definitief vertrekken. Dat is lastig, iets met dat de deuren al vergrendeld/verzegeld zijn. Ze gaat het overleggen. De crew heeft nog steeds de hoop dat we echt eerder als deze 2,5 uur vertrekken. We spreken af als we langer als 1,5 uur vertraging hebben, dan ze het dan gaan regelen. 10 Minuten voordat deze 1,5 uur om zouden zijn, komt ze naar me toe en zegt dat de lift (daar zit die jongen met dat transfer rolstoeltje in) er aan komt. Oke, TOP!!!! Het blijkt zeer uitzonderlijk te zijn.

Ik maak me klaar voor een transfer naar het toilet. De mevrouw naast mij beidt aan te helpen, ik bedank vriendelijk vraag alleen of ze even op mijn spullen wil letten. Er komen deze keer 2 mannen met zo’n transfer rolstoeltje, ik word erop getild en we rollen die 2 meter, ja verder is het niet, naar het toilet. Het is echt wel ff een gehannes voordat ik op het toilet zit, lang leven mijn eigen spierballen. De jongens wachten buiten het toestel, de vrouwelijke purser houdt alle gordijnen dicht en zegt dat ik echt de tijd moet nemen. De nood was op dit moment nog niet extreem, maar het voelt wel als een hele opluchting nu ik weet dat ik tijdens de vlucht hier geen problemen meer mee heb. Ik word weer netjes naar mijn plaats geholpen en kijk maar even niet om naar alle mensen die dit schouwspel volgen.

Met ruim 2 uur vertraging vertrekken we dan alsnog naar Alicante. Als we meer dan een uur vliegen durf ik wel een flesje water te nuttige. Ik had dorst, want had al vanaf thuis niks meer durven te drinken.

Nog 1,5 uur dan ben ik er. Ik weet zeker dat ik vanmiddag met mijn wielen in het zand, met de zon op mijn neus, aan een groot glas Sangria zit.